Χύτας Δ. Γιάννης
              Χειρουργός Ορθοπαιδικός MSc
              

Ο γενικός αυτός όρος περιγράφει διάφορες παθήσεις που προκαλούν πόνο στην πελματιαία επιφάνεια του πρόσθιου ποδιού, ιδιαίτερα στο ύψος των μεταταρσιοφαλαγγικών αρθρώσεων. Συνήθως, δημιουργούνται και κάλοι στο δέρμα της περιοχής αυτής. Να σημειωθεί ότι το βάρος του σώματος κατά τη στάση διαμοιράζεται μεταξύ πτέρνας και κεφαλών των μεταταρσίων, ενώ κατά τη βάδιση μεταφέρεται προοδευτικά από την πτέρνα προς τις κεφαλές. Δηλαδή, οι κεφαλές των μεταταρσίων δέχονται μεγάλο βάρος, παίζοντας σημαντικό ρόλο στη στατική του σώματος, τόσο κατά τη στάση όσο και κατά τη βάδιση.

Η μεταταρσαλγία μπορεί να είναι πρωτοπαθής ή δευτεροπαθής.

Η πρωτοπαθής δημιουργείται από παθήσεις ή ανωμαλίες των ίδιων των μεταταρσίων. Μπορεί να την προκαλέσουν ο βλαισός μεγάλος δάκτυλος (κότσι), ο δύσκαμπτος μεγάλος δάκτυλος, οι διαταραχές στη σχέση μήκους μεταξύ των μεταταρσίων, το ραιβό πρώτο μετατάρσιο, η κοιλοποδία, η οστεοχονδρίτιδα της κεφαλής του δευτέρου μεταταρσίου, το κάταγμα από καταπόνηση στον αυχένα του δευτέρου ή τρίτου μεταταρσίου, τα κατάγματα μεταταρσίου που πωρώθηκαν σε πλημμελή θέση.

Η δευτεροπαθής δημιουργείται από παθήσεις εκτός των μεταταρσίων. Τέτοιες παθήσεις είναι το νεύρωμα Morton στο δεύτερο ή τρίτο μεσοδακτύλιο νεύρο, η αρθρίτιδα στα σησαμοειδή οστά, οι τραυματισμοί των μαλακών μορίων της περιοχής, οι μετατραυματικές ή μετεγχειρητικές ουλές.

Η αντιμετώπιση της μεταταρσαλγίας εξαρτάται από την αιτία της και μπορεί να είναι συντηρητική ή χειρουργική. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων επιχειρείται πρώτα η συντηρητική θεραπεία επί μακρό χρονικό διάστημα. Αυτή περιλαμβάνει κυρίως τα ειδικά πέλματα που αποφορτίζουν τις κεφαλές των μεταταρσίων και τα ορθοπαιδικά υποδήματα. Εάν η μεταταρσαλγία δεν υποχωρήσει, ακολουθεί η χειρουργική αντιμετώπιση, ανάλογα με το αίτιο.